Ah kardeşim... Yalnız değilsin. makyo kan ağlıyo ve bedenlediğimiz tüm vecheler, saldıklarımız dahil, dönüp dolaşıp bir çelme daha atmaya çalışıyo. Bana göre acıyı salmak, çok büyük bir meydan okuma, hatta en büyüğü diyebilirim. ağla, ağla kardeşim, eğer bu yolla kovalanıyorsa...

Ancak bununla beraber, dur aralarda ve bak, bu yolla acıya prim veriyor musun? uyanık olmak ve yaşamı hissetmek zamanı. Bahsettiğin ağırlığı çok iyi tanıyan bir varlık olarak, ben ara ara hala acıyla beslendiğimi farkediyorum. Tüm dramları dışarıda bırakmak, yolun bir kısmıydı sadece. Şimdi aydınlıkla karanlığın bir olduğuna, gerçekten fark etmediğine ayma vakti. hepimize kolay gelsin :)